Πρόσφατη μελέτη δείχνει ότι 4 μεγάλα σαρκοφάγα – η καφέ αρκούδα, ο λύγκας, το wolverine και ο λύκος– επιβιώνουν αρκετά καλά στην Ευρώπη, παρά την έλλειψη προστασίας , από την οποία επωφελούνται αντίστοιχα σαρκοφάγα ζώα-θηρευτές στην Αμερική.
«Εκτιμούμε ότι στην Ευρώπη έχουμε διπλάσιο αριθμό λύκων σε σχέση με τις 48 νότιες πολιτείες της Αμερικής, στο μισό της έκτασης και με διπλάσια πυκνότητα ανθρώπινου πληθυσμού» λέει ο Guillaume Chapron από το Swedish University of Agricultural Sciences και ο κύριος συγγραφέας της μελέτης. Στην Ευρώπη, όπως και στη Βόρεια Αμερική, τα μεγάλα σαρκοφάγα αντιμετωπίζονται από τους ανθρώπους με μεγάλη εχθρότητα –τόσο εξ’αιτίας της αγριότητας που τα διακρίνει, όσο και εξαιτίας του ότι αναζητούν μεγάλη ποικιλία θηραμάτων, γεγονός που τα καθιστά πολύ ανταγωνιστικά. Τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική ο πληθυσμός των μεγάλων σαρκοφάγων ζώων μειώθηκε πάρα πολύ κατά τη δεκαετία του 1960.
Ωστόσο οι φορείς προστασίας των άγριων ζώων έχουν κινητοποιηθεί ώστε να βοηθήσουν τη διατήρηση της άγριας πανίδας και τα διάφορα πάρκα που έχουν δημιουργήσει έχουν ως στόχο το διαχωρισμό των ζώων αυτών από τους ανθρώπους. Η νέα μελέτη που δημοσιεύτηκε όμως καταδεικνύει άλλους τρόπους που εξασφαλίζουν την καλύτερη επιβίωση των σαρκοφάγων ζώων. Ο Chapron δηλώνει ότι:
«Αν είχαμε ακολουθήσει το μοντέλο προστασίας άγριων ζώων που ακολουθείται στην Αμερική, δε θα υπήρχαν πλέον θηρευτές στην Ευρώπη μια και το μεγαλύτερο μέρος της έκτασης της έχει υποστεί την επίδραση του ανθρώπινου πολιτισμού, με κατασκευή σύγχρονων δρόμων σχεδόν σε όλη την έκτασή της».
Η μελέτη που δημοσιεύτηκε δείχνει ότι «η συνύπαρξη και η κατανομή της γης δε λειτουργεί σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο αλλά σε ηπειρωτική κλίμακα», σύμφωνα με τον Chapron. Είναι πιθανό να έχουμε θηρευτές που ζουν σε μια περιοχή που κυριαρχείται από ανθρώπους, ωστόσο αυτό θεωρείται μη αναμενόμενο».
Ο Chapron επίσης δηλώνει ότι η επανεμφάνιση των πληθυσμών των άγριων ζώων οφείλεται –κατά ένα μεγάλο μέρος- στη συνειδητοποίηση των ανθρώπων ότι πρέπει να προστατεύσουν τα ζώα που απειλούνται με εξαφάνιση και στη δημιουργία φορέων προστασίας, όπως το Endangered Species Act (ESA), στις ΗΠΑ. «Από τα 4 είδη άγριων ζώων που αναφέραμε πιο πάνω ο λύκος είναι αυτός που επέδειξε την πιο αξιοσημείωτη αύξηση του πληθυσμού του» τονίζει ο Chapron. Μετά τη δεκαετία του 1950 και 1960 οι πληθυσμοί των λύκων έχουν αυξηθεί πολύ στη Φινλανδία και στην Πολωνία ενώ πληθυσμοί σε φάση αναπαραγωγής έχουν επιστρέψει στη Σουηδία, στη Γαλλία, στη Γερμανία και στη Νορβηγία. Ο Chapron τονίζει ότι «ο λύκος δεν επαναφέρθηκε σκόπιμα στις χώρες αυτές αλλά με φυσικό τρόπο». Σε μια περιοχή που αποτελεί θώκο για τους λύκους κατοικούν -κατά μέσο όρο 37 άνθρωποι ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο. «Το γεγονός αυτό δείχνει ότι ο λύκος μπορεί κάλλιστα να επιβιώσει σε περιοχές όπου ζουν και άνθρωποι και δε χρειάζεται ένα εντελώς άδειο πεδίο» συνεχίζει ο Chapron.
Η κατανομή των πληθυσμών του wolverine, του λύγκα, της καφέ αρκούδας και του λύκου, αντίστοιχα, στην Ευρώπη, για το διάστημα 2000-2012. Με έντονο πορτοκαλί χρώμα απεικονίζονται οι μόνιμοι πληθυσμοί ενώ με ανοιχτό πορτοκαλί απεικονίζονται οι προσωρινοί πληθυσμοί σε μια περιοχή.
Παρόλο που όλα τα παραπάνω φαίνονται ενθαρρυντικά για όσους θεωρούν τους θηρευτές αναπόσπαστο κομμάτι ενός υγιούς οικοσυστήματος, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι «μια συνύπαρξη άγριων ζώων και ανθρώπων δεν είναι τόσο ειρηνική όσο θα θέλαμε», όπως λέει και ο Chapron. Πάντα υπάρχουν διαμάχες μεταξύ ανθρώπου και σαρκοφάγων ζώων, καθώς αυτά μπορεί να τρώνε και ζώα που αποτελούν και δική μας τροφή. Ωστόσο:
ο στόχος δεν είναι η πλήρης εξάλειψη της διαμάχης μεταξύ ανθρώπου και σαρκοφάγων ζώων –μια και κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό- αλλά η επίτευξη μιας, κατά το δυνατόν, πιο ισορροπημένης συνύπαρξης.
